Benátky
Peasants
Życie na najniższym stopniu feudalnej hierarchii nie było łatwe. W razie wojny chłopi byli siłą zabierani ze swoich farm i wcielani do armii. Jeśli mieli szczęście, to dostawali jakąś prostą broń do walki wręcz. Nic dziwnego, że chłopi to skrajnie niezdyscyplinowani "żołnierze", którym lepiej niż walka wychodziło uciekanie.
Peasant Archers
Wśród wcielanych do armii chłopów znajdowali się również myśliwi, którzy opanowali sztukę strzelania z łuku przez lata polowań. Myśliwskie łuki nadają się niestety tylko do atakowania lekko opancerzonych celów, a i morale tych "żołnierzy" pozostawia wiele do życzenia. Jak wszystkich łuczników, należy ich chronić przed kawalerią.
Venetian Archers
Weneccy Łucznicy są efektem dużego wpływu kultury wschodu na kraje Italii. Ich ochronę stanowi typowo europejski pancerz, ale uzbrojeni są w budzący postrach łuk refleksyjny. W razie, gdyby wróg znalazł się zbyt blisko, zawsze mogą chwycić za jednoręczne miecze.
Peasant Crossbowmen
Kusza, będąc bronią znacznie łatwiejszą w obsłudze od łuku, była często wykorzystywana przez dowódców jako masowe wyposażenie wcielanych do armii chłopów. Pozwalało to otrzymać dużą siłę ognia małym kosztem. Chłopscy kusznicy uzbrojeni byli w prostą kuszę i sztylet. Ci, którym się poszczęściło, mieli na sobie także lekką kolczugę.
Arquebusiers
Oddziały używające na polu bitwy pierwszych wynalazków zwiazanych z odkryciem prochu. Zasięg strzału jest niewielki, siła rażenia tej jednostki na małym dystansie stawia ją jednak zdecydowanie ponad tradycyjnymi średniowiecznymi jednostkami strzelniczymi, używającymi kuszy czy, tym bardziej, łuku. Nieprzyjaciel, przerażony hukiem wystrzału, przy odrobinie szczęścia już po pierwszej salwie zatrąbi do odwrotu. Niski poziom technologii stwarza jednak zagrożenie wybuchu tego "karabinu" w rękach strzelca.
Handgunners
Podobnie jak poprzednicy, walczą przy użyciu prototypów broni palnej, nieco innego jednak typu. W tym przypadku metalowa rurka, przez którą przechodzi pocisk, zamontowana jest na podłużnej, drewnianej podstawie. Taka konstrukcja uniemożliwia skuteczne celowanie, walor psychologiczny tej broni jest jednak niezaprzeczalny: przeciwnik, słysząc przerażający odgłos wystrzału, może po prostu wziąć nogi za pas. W zadawaniu obrażeń niniejsza jednostka skuteczna jest tylko na krótki dystans.
Pike Militia
Lokalne straże odgrywały ważną rolę we włoskich armiach. Takie oddziały rozmieszczone były po okolicznych miastach i w razie potrzeby służyły za dobrą i tanią piechotę. Milicja uzbrojona w długie piki była świetną przeciwwagą dla kawalerii. Jeśli tylko wojownicy utrzymali szyk i nie stracili ducha, kawalerzyści nie mieli szans. Pikinierzy muszą się jednak wystrzegać ciężkiej piechoty.
Italian Militia
Lokalne straże odgrywały ważną rolę we włoskich armiach. Takie oddziały rozmieszczone były po okolicznych miastach i w razie potrzeby służyły za dobrą i tanią piechotę. Uzbrojenie stanowiły krótkie włócznie i tarcze, a strażnicy odznaczali się determinacją w walce.
Italian Spear Militia
Lokalne straże odgrywały ważną rolę we włoskich armiach. Takie oddziały rozmieszczone były po okolicznych miastach i w razie potrzeby służyły za dobrą i tanią piechotę. Spear Militia to wojownicy bardziej doświadczeni i lepiej wyposażeni - chronieni przez duże tarcze i lekkie pancerze.
Pavise Crossbow Militia
Kusza to świetna broń dla ochotniczych oddziałów. Była celna i prosta w obsłudze, jednak długi czas przeładowania zmuszał kuszników do chowania się za dużymi drewnianymi tarczami. Bogaci mieszczanie tworzący szeregi tych oddziałów mogli sobie również pozwolic na dobry pancerz.
Sergeant Spearmen
Sergeant Spearmen to zawodowi żołnierze wywodzący się z niższych warstw społeczeństwa. Są lepiej wyszkoleni i wyposażeni niż chłopi. Ich duże tarcze i włócznie czynią z nich wojowników dobrych w defensywie,a przy dobrym wsparciu potrafią wytrzymać zarówno ataki piechoty jak i lżejszej kawalerii.
Armoured Sergeants
Armoured Sergeants to zawodowi żołnierze wywodzący się z niższych klas społeczeństwa. Posiadaja duże tarcze i kolczugi, a do walki używają włóczni. Są skuteczni w obronie zarówno przed piechotą jak i kawalerią.
Venetian Heavy Infantry
Dobrze opancerzona i uzbrojona w młoty bojowe ciężka piechota używana była przez Wenecjan do ochrony ich interesów zarówno na lądzie jak i na morzu. Ciężkie młoty doskonale nadawały się do przebijania zbroi czyniąc ich doskonałą kontrą dla ciężko opancerzonych wojsk przeciwnika.
Mounted Sergeants
Mounted Sergeants to lekka kawaleria, która wspiera w walce ciężkozbrojne rycerstwo. W jej szeregi wcielani są giermkowie, biedniejsi posiadacze ziemscy i pomniejsza szlachta, która nie może pozwolić sobie na zakup drogiej zbroi i ekwipunku. Mimo iż nie mogą się równać w walce z prawdziwą rycerską kawalerią, to ich włócznie i miecze sprawdzają się w walce z lżejszymi przeciwnikami.
Men at Arms
Wywodzący się ze średnich warstw społecznych, odziani w płytowe zbroje i wyposażeni w jednoręczne miecze jeźdźcy. Podczas generalnej szarży na pozycje nieprzyjaciela dzierżą jednak w rękach lance, co daje tej ciężkiej kawalerii możliwość łatwego przełamywania szyków słabiej opancerzonej piechoty. Zwłaszcza uformowani w klin doskonale spełniają swoje zadanie.
Broken Lances
W średniowiecznej Italii kopia oznaczała rycerza wraz ze świtą. Termin "złamana Kopia" oznaczał rycerzy walczących bez wspierających ich żołnierzy. Broken Lances to bardzo skuteczna ciężka kawaleria używająca kopii w szarży i mieczy w walce wręcz. Za ochronę służy im najlepszy dostępny pancerz płytowy.
Cavalry Militia
W bogatych włoskich miastach było wielu ludzi, których stać było na kupno konia i uzbrojenia typowego dla ciężkiej kawalerii. Z wyglądu podobni do rycerstwa, ci ochotnicy byli jednak o wiele mniej doświadczeni od kawalerzystów szkolonych od dziecka i o ile sprawdzali się przeciwko piechocie i lekkiej kawalerii, nie mieli szans w starciu z prawdziwym rycerstwem.
Feudal Knights
Rycerze ci stanowią dominującą warstwę zarówno w społeczeństwie jak i na polu bitwy w okresie średniowiecza. W systemie feudalnym każdy człowiek jest zobowiązany do militarnej służby u swego suwerena w zamian za protekcję, ziemię i chłopów do pracy na niej. Trenowani od urodzenia na wojowników, rycerze preferują ze wszystkich taktyk potężne szarże. Pomimo prostej strategii ich mocne zbroje, ciężkie lance i zdolności w walce wręcz sprawiają, że tylko najlepsi są w stanie się im oprzeć.
Mailed Knights
W średniowieczu ciężka kawaleria zaczęła stosować w walce nową taktykę. W zwartym szyku, wystawiając przed siebie las kopii, rozbijali wrogie szyki niepowstrzymaną lawiną koni i żelaza. Połączenie ciężkiego pancerza, rycerskiego honoru i potężnej szarży dominowało na średniowiecznych polach bitew przez całą epokę.
Mounted Crossbowmen
Po pierwszych starciach z lekkimi i mobilnymi konnymi łucznikami ze wschodu Europejczycy zostali zmuszeni do wystawienia żołnierzy zdolnych do nawiązania równorzędnej walki z najeźdzcami. Ci lekko uzbrojeni kawalerzyści używają małych kusz do ostrzeliwania przeciwników z siodła oraz polegają na swojej szybkości, żeby w razie niebezpieczeństwa szybko się oddalić.
Stradiots
W drugiej połowie piętnastego wieku w Wenecji pojawiła się nowa formacja wojskowa - Stradiots. Wywodzący się z Albanii kawalerzyści ubierają się na turecką modłę i noszą lekkie kolczugi i hełmy. Ich uzbrojenie stanowi włócznia i buzdygan. Ci wyjątkowi wojownicy znani są z okrucieństwa w walce i braku dyscypliny.
Early General`s Bodyguards
Formacje stanowiące bezpośrednią ochronę prowadzącego armię generała, księcia lub króla, złożone z najlepszych i najmężniejszych rycerzy w państwie. Ludzie ci na prawach podstawowego imperatywu przyjmują kodeks rycerski, nakazujący slużbę religii i władcy, a także, nade wszystko, odwagę. Każdy z członków tych oddziałów bez wahania ruszy do straceńczej szarży, bardziej niż o doczesną egzystencję dbając o sławę oraz zapewnienie sobie życia wiecznego. Rzucani do walki winni być w decydujących momentach starć - odgrywają wówczas rolę przysłowiowego "języczka u wagi".
Late General`s Bodyguards
Formacje stanowiące bezpośrednią ochronę prowadzącego armię generała, księcia lub króla, złożone z najlepszych i najmężniejszych rycerzy w państwie. Ludzie ci na prawach podstawowego imperatywu przyjmują kodeks rycerski, nakazujący slużbę religii i władcy, a także, nade wszystko, odwagę. Każdy z członków tych oddziałów bez wahania ruszy do straceńczej szarży, bardziej niż o doczesną egzystencję dbając o sławę oraz zapewnienie sobie życia wiecznego. Rzucani do walki winni być w decydujących momentach starć - odgrywają wówczas rolę przysłowiowego "języczka u wagi".
Ten typ jednostki, odpowiedni dla późnego okresu gry, charakteryzuje w stosunku do poprzedników lepszy typ pancerza oraz uzbrojenia.
Ballista
Podstawowa broń balistyczna, bazująca na dokonaniach starożytnych Greków. Wyglądem przypomina wielką kuszę i może być wykorzystywana do rażenia sił wroga nawet z odległości kilkuset metrów. Podczas oblężeń średnio skuteczna.
Catapult
Podstawowa broń przy oblężeniach, skuteczna również w osłabianiu oddziałów wroga na długi dystans. Wyrzucane kamienie przy upadku w centrum szeregów wroga potrafią dokonać sporych zniszczeń. Po wylądowaniu pozostają jeszcze niebezpieczne, przez kilka sekund turlając się po ziemi.
Trebuchet
Najskuteczniejsza jednostka do burzenia fortyfikacji nieprzyjaciela. Duży zasięg powoduje, że Trebusze mogą dłużej prowadzić ostrzał, zanim zbliżą się do nich jednostki wroga. Machiny te wyrzucają zwykle potężne głazy, jednak mogą wyrzucać również zmarłe konie, pojmanych wrogów czy szpiegów w celu obniżenia morale przeciwnika.
Bombard
Pierwszy, średniowieczny prototyp armaty, doskonale nadający się do burzenia fortyfikacji. Działo wyrabiane jest poprzez stop brązu i żelaza. Pierwsza, prymitywna wersja tego rodzaju armaty pojawiła się w Europie Zachodniej na początku XIV wieku. Jak w przypadku każdej eksperymentalnej broni, musimy się liczyć z ryzykiem wybuchu armaty i śmiercią naszych żołnierzy.
Grand Bombard
Ulepszona wersja zwykłej armaty. Wprowadzono ją do użytku w pierwszej połowie XV wieku. Od poprzedniczki odróżnia się przede wszystkim lepszą wytrzymałością, znacznie większą siłą rażenia i dłuzszym zasięgiem. Podobnie jednak jak w przypadku podstawowego typu armaty, jej użytkownik liczyć się musi z ryzykiem wybuchu i śmierci załogi.
Monster Bombard
Potężne działo, wybudowane w jednym tylko celu: zrównania z ziemią wszelkich, największych nawet i najbardziej wytrzymałych, fortyfikacji nieprzyjaciela, oraz możliwie najdalej idącego zdziesiątkowania szeregów jego armii. Samo działo waży około pół tony. W parze z siłą rażenia idzie jednak relatywnie długi czas przeładowywania oraz ryzyko wybuchu armaty.
Culverin
Lekka armata, użyta po raz pierwszy w XIV wieku na terenie Cesarstwa Niemieckiego. Działa te produkowane są przy użyciu najnowszej, wysokiej próby metalurgicznej technologii. Armaty obsługuje dobrze wyszkolona załoga, co minimalizuje ryzyko wybuchu rozgrzanego prochem działa lub innych nieoczekiwanych sytuacji. Culverin doskonale nadaje się do równania z ziemią wrogich fortyfikacji oraz czynienia sporych wyłomów w szeregach nieprzyjaciela.
Cannon
Działo podobne w swych parametrach technicznych do wyżej opisanych armat, posiadające jednak cechę mobilności dzięki temu, iż porusza się na kółkach. Doskonale nadaje się do burzenia fortyfikacji, budowanych z myślą bynajmniej nie o wytrzymaniu takiego typu ognia artyleryjskiego. ziało wyrabiane jest poprzez stop brązu i żelaza. Pierwsza, prymitywna wersja tego rodzaju armaty pojawiła się w Europie Zachodniej na początku XIV wieku. Jak w przypadku każdej eksperymentalnej broni, musimy się liczyć z ryzykiem wybuchu armaty i śmiercią naszych żołnierzy.
Basilisk
Te budzące postrach działa stanowią niejako awangardę nowoczesnej artylerii późnego średniowiecza w Europie Zachodniej. Basilisk ma znacznie większą siłę rażenia oraz zasięg niż pozostałe działa; wystrzeliwane przezeń pociski częściej trafiają także w założony cel, czyniąc przy tym niemałe spustoszenie. Każdy dalekowzroczny generał winien posiadać w swojej armii kilka tego typu jednostek. Analogicznie zadbać winien o szybką likwidację tego typu artylerii u wroga.
Ribault
Broń ta, zwana także serpentyną, strzela za pomocą wyładowanych prochem beczek. Jest bronią skuteczną raczej na krótki dystans, z którego doskonale nadaje się do eliminowania wrogiej artylerii średniego i długiego zasięgu, po uprzednim przybliżeniu się. Każdy wystrzał oznacza wypuszczenie dziewięciu śmiercionośnych beczek jednocześnie, co powoduje zagrożenie zarówno dla oddziałów wroga, jak i gracza.
Mortar
Potężne działo, odlane z żelaza, wykorzystywane nie tyle do niszczenia, co posyłania pocisków ponad fortyfikacjami nieprzyjaciela, w celu eliminacji jednostek broniących grodu oraz podpalenia budynków i wzbudzenia popłochu w obleganym mieście. Można także za pomocą tej broni, rzecz jasna, zamieniać mury wroga w stertę gruzów, w czym Mortar również doskonale się sprawdza.
Carroccio Standard
Carroccio to drewniany wóz wiozący sztandar miasta. Sztandar ma być inspiracją dla walczących żołnierzy - rozbudzać w sercach odwagę i zagrzewać do dalszej walki. Jest chroniony przez elitarne oddziały, które nie zawahają się poświęcić w jego obronie życia.
Cog
Tradycyjny, używany na morzach od setek lat europejski okręt transportowy, napędzany przez jedno lub więcej rzędów wioseł. Statki tego typu używane są głównie w celach handlowych, mogą wszakże zostać przebudowane i dostosowane do transportu wojsk lądowych. Odpowiednio uzbrojony statek stanowi już pewne zagrożenie dla swych odpowiedników po stronie wroga, zarówno podczas ostrału z dystansu, jak i próby abordażu.
War Galley
Typowy wojenny okręt, używany na wodach Morza Śródziemnego od XI wieku. Statki te są znacznie większe niż zwykłe okręty transportowe; posiadają też większą wyporność, co pozwala załadować na ich pokład przydatne w bitwach morskich urządzenia artyleryjskie, takie jak balista czy katapulta. Pokłady tych staktów zdolne są też pomieścić większą ilość żołnierzy, przydatnych podczas abordażu.
Lanternas
Przebudowana i ulepszona wersja poprzedniego okrętu wojennego, posiadająca na swoim pokładzie artylerię polową nowego typu - działa strzelające prochem. Używane w basenie Morza Śródziemnego od czasów XV wieku, cechują się w stosunku do poprzedników większym tonażem, wypornością i wytrzymałością na ogień przeciwnika. Zdolne są do taranowania mniejszych jednostek floty, nieźle sprawdzając się przy tym w tradycyjnych sposobach morskiego oręża.